GÓRA I ZIEMIA GÓROWSKA 

         Góra to miasto o bogatej przeszłości, leżące w Pradolinie Głogowskiej, na pograniczu Dolnego Śląska i Wielkopolski. Komunikacyjnie znajduje się miedzy Wrocławiem, Poznaniem a Zielona Górą w odległości około 100 kilometrów od każdego z nich.

W bliższym sąsiedztwie znajduje się Głogów około 35 kilometrów oraz Leszno około 22 kilometrów.

         Pierwsza wzmianka o Górze (obecnie Starej Górze) znajduje się w bulli papieża Hadriana z 1155 roku. Prawa miejskie otrzymała od Henryka III Głogowskiego w 1300 roku. W naszej miejscowości powołano po raz pierwszy w Polsce instytucję wójta i ławy miejskiej. W końcu XIV wieku otoczono miasto ceglanymi murami z 12 basztami i 2 bramami: Polską i Głogowską. Góra była ośrodkiem rzemieślniczo – handlowym; rozwijało się tu szczególnie tkactwo i młynarstwo, o czym świadczy liczba 99 wiatraków. Na początku XVII wieku miasto posiadało własna oficynę drukarską. Po wielkim pożarze w XVIII wieku Góra straciła dawne znaczenie gospodarcze, ale uzyskała je ponownie pod koniec XIX wieku, gdy w 1889 roku powstała cukrownia i młyn parowy w 1892 roku.

Poznając dzieje miasta warto zwrócić uwagę na jego burzliwe losy i prawa własnościowe. Początkowo Góra należała do Polski, do księstwa głogowskiego, w okresie XIV i XV wieku była we władaniu książąt głogowskich, ścinawskich jak również czeskich. Na dobre do Czech została włączona na początku XVI wieku. Potem wraz z Czechami dostała się pod panowanie austriackie. Od XVIII wieku jest w granicach państwa pruskiego, potem Nieniec. Do Polski powróciła w styczniu 1945 roku.

Aktualnie w Górze mieszka około 14300. Góra jest siedzibą władz samorządowych gminnych i powiatowych. W mieście znajdują się dwa przedszkola, dwie szkoły podstawowe, dwa gimnazja i dwie szkoły ponad gimnazjalne, a ponadto biblioteka miejska i pedagogiczna, dom kultury, kino, stadion, basen kąpielowy, korty tenisowe, dwie duże hale sportowe. Siedzibę w Górze maja również Powiatowa Komenda Policji, Straży Pożarnej, Urząd pracy, poczta, szpital.

         Turysta odwiedzający nasze miasto może przenocować w pokojach restauracji „Opus”, aby dnia następnego mieć siły na odkrywanie piękna Góry oraz wraz z towarzyszącymi mu ciekawymi zabytkami.

                                                                                                            OPUS

                                                                                                      Wieża Cisnień                                                                                

                                                                                                   Wieża Głogowska

                                                                                                    Urząd Miasta I Gminy

            Szkoła Podstawowa Nr1 w Górze imienia Bolesława Prusa powstała w wyniku hasła wysuniętego przez rządzących, które brzmiało: „Tysiąc szkół na tysiąc lecie Państwa Polskiego”. Inicjatywa ta miała podnieść poziom kształcenia oraz zapewnić szerszy dostęp do edukacji. Nasza szkoła powstała w roku 1965 wyłącznie w wyniku społecznej ofiarności.

            Zawiązano Społeczny Fundusz Budowy Szkoły. Pieniądze zbierano na przestrzeni lat 1958 – 1964. Roczne wpływy kształtowały się w granicach 1 miliona złotych. W ten sposób od początku akcji do jej zakończenia w dniu 30 czerwca 1964 zgromadzono sumę 5 milionów 455 tysięcy złotych. Poważny wkład w gromadzeniu środków miała młodzież szkolna, która wpłaciła 51 tysięcy złotych. Zebrana kwota umożliwiła przystąpienie do budowy. Teren przy ulicy Marii Konopnickiej został przygotowany i dnia 27 kwietnia 1964 roku zaczęto budowę. Inwestorem budowy była Dyrekcja Budowy Osiedli Robotniczych we Wrocławiu, natomiast wykonawcą Przedsiębiorstwo Budowlano – Montażowe w Lubinie.

            Dnia 18 lipca 1964 roku dokonano uroczystego wmurowania aktu erekcyjnego, uczestniczyła w nim licznie zgromadzona ludność nie tylko naszego miasta. Budowa szkoły przebiegała sprawnie i w roku 1965 została zakończona. Jednak zanim zaczęła się nauka, nauczyciele przygotowywali szkołę do przyjęcia uczniów. Gromadzono pomoce naukowe, zorganizowano bibliotekę szkolną.

Nadanie imienia szkole.

            Pierwsze posiedzenie rady pedagogicznej odbyło się 20.09.1965 r. Rozpatrywano na niej sprawę nadania imienia szkole. Omawiano dwie propozycje: Bolesława Prusa i Marii Dąbrowskiej. Głosowanie zadecydowało o wyborze pierwszej kandydatury. Zostało to umotywowane tym, że nazwisko i twórczość pisarza są najbardziej znane młodzieży. Nie bez znaczenia był fakt, że twórczość Bolesława Prusa odegrała poważną rolę w walce z germanizacją w zaborze pruskim. Podczas dyskusji na Radzie Pedagogicznej zaznaczono, że powiat górowski sąsiaduje a Wielkopolską z terem, z którym związana jest treść powieści „Placówka” symbolizującą walkę o zachowanie języka, ziemi i tradycji polskich.

Otwarcie szkoły.

            Otwarcie szkoły i rozpoczęcie roku szkolnego nastąpiło 06.01.1966 r. Z tej okazji odbyła się uroczystość, w której brali udział zaproszeni goście, nauczyciele i uczniowie.

            Szkoła została wyposażona w pracownie zaopatrzone w pomoce naukowe: pracownię chemiczno – fizyczną oraz zajęć praktyczno – technicznych dla chłopców. Posiadała klaso – pracownie do języka polskiego, historii, geografii, matematyki, języka rosyjskiego, zajęć praktyczno – technicznych dla dziewcząt, biologiczną, wychowania muzycznego i trzy klaso – pracownie do nauczania początkowego. Przy szkole znajdowała się pełnometrażowa sala gimnastyczna oraz były boiska do siatkówki, koszykówki i piłki ręcznej. W 1974 roku przeprowadzono remont bieżący. W 1987 dobudowano szatnię dla uczniów obok sali gimnastycznej. W szkole wygospodarowano miejsce na gabinet lekarsko – stomatologiczny oraz salę dla higienistki. W roku 1966 ilość uczniów wynosiła 621.

W poszczególnych latach funkcję dyrektora szkoły pełniły nasypujące osoby:

1965 – 1968 - pan Bronisław Anklewicz

1968 – 1982 - pan Czesław Błyga

1982 – 1992 - pan Wacław Samotyja

1992 – 1999 - pan Leszek Darłak

od 1999 - pani Lilianna Biedulska

            W dniu dzisiejszym progi szkoły przekracza 541 uczniów. Nasza placówka oświatowa zapewnia im edukację na najwyższym poziomie. Nauczyciele stale podnoszą swoje kwalifikacje na licznych kursach, szkoleniach i studiach. W miarę potrzeb i możliwości wzbogacana jest baza dydaktyczna szkoły. Systematycznie odnawiane są klasy lekcyjne. Mając na uwadze to jak nowoczesna technologia wzbogaca proces dydaktyczny uczniowie mogą korzystać z pracowni informatycznej oraz nowoczesnej sali do nauczania przyrody. W niedalekiej przyszłości szkoła otrzyma mobilną pracownię komputerową. Wprowadzając w czyn hasło: „W zdrowym ciele zdrowy duch” dbamy o kondycję fizyczną młodych sportowców. Uczniowie z zapałem ćwiczą na wielofunkcyjnym, krytym sztuczną nawierzchnią boisku.

Dla nauczyciela nie ma piękniejszego widoku niż ten, gdy spotyka absolwenta naszej szkoły, który z nostalgią, uśmiechem na twarzy a czasem łezką wzruszenia wspomina piękne chwile spędzone w murach Szkoły Podstawowej Nr1 w Górze. Należy dodać: szkoły otwartej na potrzeby uczniów, dbającej o ich bezpieczeństwo oraz wspierającej spełnienie marzeń.

                                                                                            Oprac. mgr Grzegorz Chomicz

A LONG-FORGOTTEN TOWN -SEZESKO

In the bulla of pope Hadrian IV, issued in 1155, one can find a reference
to Sądowel, a castellan’s town which constituted an administrative
centre for neighbouring towns, including Góra. The bulla consists  of two
parts. In a  second part which comes  from 1154, Sądowel is listed as a
castellan’s town but  in an older, first part of this document  Sezesko
is mentioned. Therefore, we can suppose that an administrative function was
previously assumed by  a long-forgotten town Sezesko.
Some researchers suggest that Sezesko and Sądowel refer to the same town.
However, according to a polish linguist - Stanisław Rospond this thesis
should be refuted since the word “Sezesko” in Polish means
“Siedźsko”.
Probably in XII th century Sezesko  stopped existing. However, we still
don’t know where this town was situated.

 
                                                                                          Oprac. mgr Marta Tadla




 

O projekcie

THE FRIENDSHIP DOESN'T KNOW BORDERS...

In the partnership we are learning the thinking, getting to know, experiencing and the creativity. the Project is a wonderful chance for pupils, teachers and the local environment for opening to other European partner countries. The work on the project is creating the unique chance of getting to know the culture, customs and the tradition of countries, being in variouss parts of Europe. There is this very special and interesting meeting around very of Slav various cultures. Thanks to the cooperation in feeling the friendship we can discover resemblances and differences in customs and the tradition. Pupils will get to know the diversity, wealth of other cultures, learning the respect and the tolerance in this way in the relationship to other. Pupils will get to know the diversity, wealth of other cultures, learning the respect and the tolerance in this way in the relationship to other.

PRZYJAŹŃ NIE ZNA GRANIC...

W partnerstwie uczymy się myślenia, poznawania, doświadczania i kreatywności.Projekt jest dla uczniów, nauczycieli i środowiska lokalnego wspaniałą okazją na otwarcie się na inne europejskie kraje partnerskie. Praca nad projektem stwarza niepowtarzalną szansę poznania kultury, zwyczajów i tradycji krajów, leżących w różnych częściach Europy. Jest to bardzo szczególne i interesujące spotkanie z bardzo różnych kultur słowiańskich. Dzięki współpracy w poczuciu przyjaźni możemy odkrywać podobieństwa i różnice w zwyczajach oraz tradycji. Uczniowie poznają różnorodność, bogactwo innych kultur, ucząc się w ten sposób szacunku i tolerancji w stosunku do innych. Uczniowie poznają różnorodność, bogactwo innych kultur, ucząc się w ten sposób szacunku i tolerancji w stosunku do innych. Przez ten projekt pragniemy poprawić relacje między uczniami ze szkół partnerskich, a także pomiędzy uczniami w naszej szkole. Dzięki współpracy nauczą się od rówieśników ze szkół partnerskich tolerancji dla innych kultur, zwyczajów, tradycji i stylów życia. Kontaktując się z kolegami ze szkół partnerskich wykorzystają i rozwiną swoje umiejętności z zakresu prawidłowego użytkowania technologii komputerowej. Dzieci i nauczyciele współpracujący ze szkołami zagranicznymi są również w naturalny sposób motywowani do nauki języków obcych i języka esperanto. Współczesny świat pełen wzajemnej wrogości, pogrążony w dążeniu do zaspokajania indywidualnych potrzeb jednostki staje się planetą bezpieczną dla egoistów. Trzeba wobec tego wskazać młodemu pokoleniu te przesłanki, które pozwolą im na zbudowanie własnego systemu wartościowania. Nie można pozostać biernym na procesy budowania osobowości przyszłych pokoleń. To przecież od nich zależy nasza wspólna przyszłość. Jakże ważna jest w dzisiejszym skłóconym, pełnym nienawiści, nietolerancji świecie wzajemna akceptacja. Każdy człowiek musi nauczyć się akceptacji drugiego człowieka, chociażby miał inną narodowość, inne poglądy. Unia Europejska stawia przed nami szereg wyzwań, dając jednocześnie wiele możliwości. Świadomi tego chcemy rozwijać się, poznawać i uczyć. Przecież przesłaniem zjednoczonej Europy jest współpraca pomiędzy narodami, współpraca bez granic i barier. Dzięki podjętym działaniom chcemy wychować naszą młodzież na ludzi, którym nie będzie obojętny otaczający świat. Międzynarodowa wymiana młodzieży jest doskonałą formą kontaktów między młodymi ludźmi z różnych zakątków Europy. Nasz projekt współpracy i wymiany zagranicznej w swoich założeniach zachęca do poznawania europejskich sąsiadów. Kształtuje świadomość obywatelską młodego Polaka i uczy przezwyciężania uprzedzeń oraz stereotypów zakorzenionych w mentalności i kulturze.

PLAN PROJEKTU

 1. Powołanie międzyszkolnego koordynatora PROGRAMU, którego zadaniem jest pośrednictwo pomiędzy poszczególnymi placówkami oraz koordynacja wspólnych działań. 2. Utworzenie wewnątrzszkolnych zespołów zadaniowych. 3. Powołanie wewnątrzszkolnych moderatorów programu. 4. Zaangażowanie grup uczniów lub klas w pracę w uczniowskich zespołach zadaniowych. FORMY DZIAŁAŃ 1. Metody i formy działań w obrębie PROJEKTU określone są przez ich realizatorów w formie kolejnych ANEKSÓW do PROGRAMU. a) Współpraca – od 1-4 ANEKSU b) Wymiana - ANEKS 5. ANEKS I . JA I SZKOŁA - FORMY PRACY 1. Inauguracja projektu „ Przyjaźń nie zna granic…”trwajacego od 01.03.2010r.do 28.02.2011r. a) założenie i otwarcie „Ściany przyjaźni” zlokalizowanej w ogólnodostępnym miejscu, służącym do prezentacji - szkoły - miasta - państwa Wykonują wszyscy partnerzy swoich placówkach. 2. Autoprezentacja szkół partnerskich a) założenie oficjalnej strony ( każdy partner) projektu „Przyjaźń nie zna granic…” - nawiązanie korespondencji dzięki nowoczesnej technologii komunikacyjnej ( e- mail, rozmowa przez skypa), listy - kontakt on – line b) tworzenie na stronie internetowej blogów, forum itp. wymiana doświadczeń i informacji, np. - „Mój dzień w szkole” - „Odpoczywam” - galeria zdjęć c) kontakt przez portal „Nasza klasa” d) multiprezentacje e) publikacje nauczycieli f) wymiana doświadczeń w pracy z uczniem o zaburzonej komunikacji (dyslektykiem, dysortografikiem, dysgrafikiem) g) porady n-li ze szkoły słowackiej, która specjalizuje się w pracy z dziećmi o zaburzonej komunikacji 3. WARSZTATY dla uczniów dotyczące nauki języka angielskiego i esperanto. 4. WARSZTATY TEATRALNE dla uczniów i nauczycieli szkół partnerskich prowadzone przez organizatora. 5. Spotkania i wspólne imprezy edukacyjne i kulturalne./17.10. 2010-23.10.2010-przyjazd partnerów/ 6. Nawiązanie współpracy międzyszkolnej w zakresie aktywności rekreacyjno – sportowej i zdrowego stylu życia: a) wspólne imprezy - mecze - rozgrywki 7. Warsztaty dla nauczycieli doskonalące pracę z uczniem o zaburzonej komunikacji a) przygotowanie i prowadzenie przez partnera słowackiego specjalizującego się w tej dziedzinie (szkoła dla dzieci o zaburzonej komunikacji) Cel główny: Promowanie szkół i pobudzanie świadomości językowej oraz interkulturowej. Zespół pracy: - Prowadzący stronę internetową PROJEKTU - nauczyciele informatycy - nauczyciele i uczniowie - GRUPY ZADANIOWE - nauczyciele wychowania fizycznego ANEKS II MOJE MIASTO – FORMY PRACY 1. Informacje na temat historii miasta, w którym znajduje się szkoła partnerska a) umieszczenie na stronie internetowej projektu. 2. Korespondencja miedzy uczniami w języku angielskim i esperanto - wymiana informacji o swoich miastach (ciekawostki, legendy) 3. Przygotowanie albumu o swoim mieście: zabytki kultury materialnej, informacje z historii miasta i aktualności a) „MOJE MIASTO DAWNIEJ I DZIŚ” 4. Wycieczka zorganizowana dla partnerów po mieście Górze. 5. Spotkanie z lokalnymi władzami – Burmistrzem Góry i Starostą. 6. Wspólny mecz siatkówki między uczniami i nauczycielami w HALI SPORTOWEJ „ ARKADIA” a) zajęcia w siłowni „Arkadia” prowadzone przez nauczyciela wychowania fizycznego i instruktora b) zajęcia fitness dla dziewcząt prowadzone przez instruktora 7. Zorganizowanie spotkania z górowskim aktorem – odtwórcą roli św. Pawła z Tarsu z filmu J. Kawalerowicza „Quo vadis” a) przybliżenie powieści „Quo vadis” H. Sienkiewicza – polskiego laureata Nagrody Nobla 8. Zajęcia grupy esperanto – udział młodzieży górowskich szkół i szkół partnerskich Cel główny: Promocja miasta i pogłębianie wiedzy o kulturze, tradycji i obyczajach jej mieszkańców. Zespół pracy: - nauczyciele informatyki - nauczyciele języka angielskiego i esperanto - grupy zadaniowe (album) - Dyrektor szkoły - nauczyciele wychowania fizycznego - instruktorzy - trenerzy ANEKS III REGION – „ MAŁA OJCZYZNA” Cel główny: Poznajemy różne aspekty regionalnej kultury „MAŁYCH OJCZYZN” FORMY PRACY 1. Kultura i tradycja naszych małych ojczyzn. a) zebranie informacji b) legendy, podania i mity (prezentacja jednej legendy lub mitu na GALI PROJEKTU w języku angielskim) 2. Nakręcenie filmu o ZIEMI GÓROWSKIEJ a) przekazanie w prezencie zaproszonym partnerom na GALI PROJEKTU 3. Wykonanie widokówki – KONKURS PLASTYCZNY a) rozstrzygnięcie - na etapie szkoły - na etapie szkół partnerskich b) praca w komisji konkursowej przedstawicieli szkół partnerskich c) WYNIKI KONKURSU NA GALI PROJEKTU 4. Wycieczka po ZIEMI GÓROWSKIEJ z przewodnikiem - zabytki kultury materialnej - flora i fauna w Doliny Baryczy 5. Wycieczka do stolicy regionu – WROCŁAWIA a) zwiedzanie stolicy Dolnego Śląska 6. Wyjazd na basen do Polkowic a) sport i rekreacja Zespół pracy: - grupy zadaniowe - nauczyciele historii i literatury - nauczyciele plastyki - nauczyciele wychowania fizycznego ANEKS IV MÓJ KRAJ Cel główny: Budowanie przyjaźni między partnerami projektu oraz uczenie się postrzegania i rozumienia współczesnego świata poprzez jej pryzmat. FORMY PRACY: 1. Przygotowanie prezentacji multimedialnej o swoim kraju. a) zaprezentowanie jej na wspólnych warsztatach grup zadaniowych b) KONKURS na najlepszą prezentację 2. Wykonanie albumu „Portrety wybitnych rodaków” – (5-6 w grupach zadaniowych) 3. Lekcja języka polskiego na wesoło dla partnerów projektu. a) nauka języka polskiego dla początkujących . 4. GALA PROJEKTU – przygotowanie i przedstawienie prezentacji o kulturze i tradycji narodu przez poszczególnych partnerów projektu - Słowacja - Czechy - Polska a) prezentacja kraju – plakat i informacje - przepis na potrawę - laleczka w stroju narodowym - taniec narodowy 5. Wspólna dyskoteka dla nauczycieli i uczniów – POZNAJMY SIĘ a) wspólna zabawa przy muzyce z poszczególnych krajów b) największe przeboje z 2009 roku 6. Podsumowanie projektu a) spotkanie pożegnalne Zespół pracy: - grupy zadaniowe - dyrektor szkoły - koordynatorzy - nauczyciele j. polskiego i j. angielskiego - nauczyciele informatyki Aneks V SPOTKAJMY SIĘ Rewizyta -08.11.2010-wyjazd do Czech -10.01.2011-wizyta na Słowacji.

Nasza szkoła i miasto (Góra)

 Klub olimpijczyka

Dzień wiosny. Gosciem specjalnym był Marian Sypniewski- polski szermierz, dwukrotny medalista olimpijski we florecie, mistrz świata. 

Więcej zdjęć pod tym adresem 

https://sp1gora.edupage.org/photos/?gallery=101&photo=album

Klub olimijczyka Mariana Sypniewskiego

https://www.pkol.pl/pl/pages/news/2944/15569

                                      Czym jest dla mnie sport?....

            Mam  13  lat  i jestem  uczniem VI  klasy  Szkoły  Podstawowej. Nasza  Pani , z którą mam  wychowanie  fizyczne, zaproponowała  napisanie  rozprawki  na temat sportu….Trochę myślałem  nad  tym, o  czym  chciałbym  napisać, ale chyba  już wiem. Napiszę o  tym , czym jest dla mnie sport….…..

          Myślę ,  że  każdy  człowiek ma jakieś swoje hobby, które daje mu radość i cel w życiu. Jedni  oddają  się  grom  komputerowym, które ja również bardzo lubię…. , inni  próbują  gry na  pianinie , jeszcze inni  kolekcjonują  antyki, tak  jak  moja mama… Jednak ci, dla których liczy się przede wszystkim zdrowie, kondycja i dobre samopoczucie wybierają sport: jazdę na rowerze, na nartach, na rolkach, pływanie, piłkę nożną, siatkówkę …. itd.

           W   mojej  klasie , nie  należę  do najlepszych graczy  w  piłkę  nożną , nie biegam  też najszybciej... ale  kocham  pływanie , nurkowanie  i  to w akwalungu ,bilard, jazdę na nartach, rolkach, jazdę na rowerze, a  ostatnio  polubiłem  również i grę w  kosza,/chyba dzięki  naszej Pani z  w-f,  która potrafiła mnie do tego przekonać, dając mi do zrozumienia, że dobrze mi to wychodzi/….Tak naprawdę to myślę, że ważne  jest,  by czuć  radość w tym co robimy.... Nie każdy  przecież  jest  dobry  we  wszystkim, ważne jest, aby  próbować i starać się robić to jak potrafię  najlepiej…Pewnie , że złoszczę się , gdy  ćwicząc, coś  mi  nie wychodzi, a mojemu koledze   nie sprawia to żadnego problemu……Sądzę,  że  to normalne, a szczególnie wśród chłopaków, ale zaraz  sobie  myślę , że  niejeden  z  nich  nie  poradziłby  sobie  tak , jak ja  w nurkowaniu, w grze w  bilarda, czy też w jeździe na nartach….

             Sport  dla  mnie  to  zdrowie  i   lepsze   samopoczucie . Sprawność  fizyczna  sprzyja dobrym  wynikom  w  nauce  i  wielu  sukcesom. Wyczytałem   że, cyt.„ sport  pobudza  nasz umysł  do  pracy i dzięki  temu  możemy bardziej  niż  zwykle  skoncentrować się na lekcji w

szkole  czy  też   poza  nią”.  Uprawiając   sport,  człowiek jest  bardziej  wesoły  i  pogodny. Kiedyś   moja  mama  powiedziała  mi , że gdy  biega, czy  też  jest  na siłowni,  to  odzyskuje   poczucie  humoru , jest  weselsza  i  czuje  się zdrowsza….Coś w tym jest… ja sam po dwóch godzinach  na  basenie , czy  po  jeździe  z  kolegami na rowerze, czuję się zmęczony, lecz też bardzo  zadowolony… Sport poprawia  mi  nastrój, ale też i kondycję, a nawet  jak słyszałem odporność na różne choroby…

            Dzięki  niemu,  również mamy  szczupłą  sylwetkę, prosty kręgosłup i nie narzekamy na nadmiar zbędnych kilogramów….

            Dla   mnie , to  też  okazja  do  zawarcia  nowych  znajomości , do  poznania  nowych kolegów, na przykład tych, co razem ze mną nurkują czy też jeżdżą  na nartach…To po prostu dobry sposób na spędzenie wolnego czasu.

               Mogę   śmiało   powiedzieć ,  że   dla   mnie   sport   to  zdrowie ,  kondycja  , dobre

samopoczucie,  ale przede wszystkim  wspaniała zabawa, z której mam wiele radości….a to jest chyba najważniejsze….

Piotr Nowacki

kl.VI a

„ ... nie zwycięstwo za wszelką cenę, ale sam udział w zawodach,

bez względu na rezultat, uszlachetnia człowieka.”

                                                                                                          biskup Ethelbert Talbot

            Ta maksyma biskupa Talbota wygłoszona podczas Igrzysk Olimpijskich w Londynie w 1908r od lat przyświeca działaniom nauczycieli i uczniów Szkoły Podstawowej nr 1 w Górze. Chcąc przybliżyć młodym pokoleniom idee olimpijską nauczyciele wychowania fizycznego opracowali Program edukacji olimpijskiej, a w 2001r powstał przy naszej szkole Klub Olimpijczyka. Jego patronem został brązowy medalista Igrzysk Olimpijskich w Moskwie z1980r i Barcelonie z 1992r oraz wielokrotny mistrz świata i kraju szermierz – florecista Marian Sypniewski.

            Zgodnie z założeniami programu olimpizm jako filozofia życia łącząca ciało, umysł i wolę człowieka pozwala zrozumieć wychowanie fizyczne i dostrzec korzyści płynące z uczestnictwa w aktywnym życiu sportowym. Uczy tolerancji i zrozumienia ludzi niepełnosprawnych, przestrzegania zasad fair play w sporcie i w życiu, kultury kibicowania i szacunku dla innych, umiejętności przegrywania i wygrywania, a także dumy z reprezentowania szkoły, miasta, państwa.

            Nasz Klub Olimpijczyka współpracuje z Polskim Komitetem Olimpijskim organizując szkolne obchody Dnia Olimpijczyka, z których relacje można znaleźć na stronach internetowych PKOL; reprezentując nasz klub, szkołę i miasto na organizowanych w Warszawie Piknikach Olimpijskich; współorganizując Ogólnopolski Bieg Niepodległości ulicami Góry, a także włączając symbole olimpijskie (koła, flagę, znicz, hymn) do różnych uroczystości szkolnych i nie tylko.

            Gośćmi naszego klubu wielokrotnie byli znani olimpijczycy na czele z patronem Marianem Sypniewskim. Każdy z nich próbował przybliżyć nam dyscyplinę sportu, którą uprawia; opowiedzieć swoją karierę sportowa; przypomnieć te najwspanialsze momenty. I tak poprzez zabawy uczyliśmy się fechtunku z florecistą Marianem Sypniewskim, mieliśmy okazję przymierzyć strój szermierza, a brązowy medal olimpijski naszego patrona miał w ręce chyba każdy uczeń szkoły. Natomiast profesjonalny pojedynek florecistów zapewnił nam inny uczestnik Igrzysk Olimpijskich Sławomir Mocek. Z kolei pięcioboista Dariusz Goździak opowiedział nam o zaletach i wadach uprawiania pięciu dyscyplin jednocześnie, a także kulisach zdobycia złotego medalu na IO w Barcelonie w1992r w konkursie drużynowym. Innym razem boksowaliśmy z pięściarzem Januszem Zarenkiewiczem, a jego postura budziła respekt nawet wśród najodważniejszych uczniów. Spotkaliśmy się również z dwukrotną mistrzynią olimpijska w strzelectwie Renatą Mauer-Różańską, kajakarzami Markiem Łbikiem i Władysławem Zielińskim; zapaśnikiem Władysławem Stecykiem i bokserem Markiem Petrichem.

Ci znani sportowcy zawsze chętnie odpowiadali na pytania uczniów, pozowali do zdjęć, rozdawali autografy i każdy namawiał do ruszania się i uprawiania sportu twierdząc, iż w każdym z nas drzemie mistrz musimy go tylko w sobie odkryć.

            Inną niepowtarzalną okazją spotkania znanych polskich sportowców, medalistów olimpijskich i uczestników igrzysk są coroczne Pikniki Olimpijskie na warszawskiej Agrykoli. Kilkakrotnie braliśmy w nich udział, a nasi uczniowie chętnie włączali się do zabaw ruchowych, konkursów, gier i innych atrakcji bawiąc się przy tym wyśmienicie. Z każdej takiej wyprawy wracaliśmy ze wspaniałymi wspomnieniami, pamiątkowymi zdjęciami ze swoimi idolami i ich autografami w pamiętnikach, na koszulkach i w kronice Klubu Olimpijczyka. W tym roku również nie zabraknie nas na 11 już Pikniku Olimpijskim.

            Jednak współpraca z PKOL to nie tylko Dni Olimpijczyka, pikniki czy spotkania z mistrzami, to również lekcje wychowania fizycznego podczas których wypełniamy misję Komitetu Olimpijskiego – propagując, krzewiąc i upowszechniając zasady olimpizmu, ideę i kulturę olimpijską. Dzięki bogatym materiałom edukacyjnym znamy historię starożytnych i nowożytnych Igrzysk Olimpijskich, ich współczesny ceremoniał, wiemy kim był baron Pierre de Coubrtin, znamy sylwetki sportowców, reprezentantów Polski i nie tylko, a pięknie ilustrowane Kroniki Sportu stanowią nieodłączny element edukacji olimpijskiej.

            Realizując założenia Programu edukacji olimpijskiej dokładamy wszelkich starań by apel olimpijski trafiał do wszystkich ludzi sportu, do:

-zawodników uprawiających sport na wszystkich jego szczeblach i poziomach – by nie szczędzili sił i systematyczną pracą na treningach stale dbali o podnoszenie poziomu sportowego i sięgali po najwyższe cele

-trenerów, nauczycieli, działaczy – by wspierali zawodników w ich walce o mistrzostwo

-młodzieży – by poznając historie i tradycje rodzimego sportu – podążała szlakiem wytyczonym przez najwybitniejszych polskich sportowców

-rodziców – by przychylnym okiem patrzyli na poczynania swych dzieci marzących o wielkiej sportowej przygodzie.

CITIUS   ALTIUS   FORTIUS 

Oprac. mgr Marta Hołownia- Dziewic

  Zrozumieć matematykę…!

Matematyka… przedmiot trudny i niezrozumiały dla większości osób mających z nią styczność. Ale czy na pewno?

Postanowiłyśmy poniższy artykuł poświęcić tematyce, która zawsze jest aktualna i dostarcza nam wiele kontrowersyjnych spostrzeżeń. Problem w uczeniu się matematyki jest bardzo powszechny. Informacje ogólnie dostępne sugerują nam problemy ukryte w psychosomatycznych możliwościach dziecka.

My jednak postanowiłyśmy podejść do problemu w sposób psychologiczny. Nastawienie psychiczne ucznia wygenerowane we wczesnym wieku szkolnym jest podstawowym czynnikiem w nauce matematyki.  Czynników jest bardzo wiele i mają różny charakter i ich analiza przebiega na różnych obszarach. Formy pracy oraz środki dydaktyczne należałoby z indywidualizować do każdego ucznia.

Jedna z klas naszej szkoły poddałyśmy analizie wyżej wymienionego problemu. Zespół klasowy podzieliłyśmy na dwie różne grupy. Jedna grupa obejmowała uczniów radzących sobie z matematyką, a druga nie mających pojęcia o czym mówi się na lekcji. Do pierwszego zespołu należą dzieci którym do początku swojej edukacji wpajano, że nie ma przedmiotu z którym sobie nie poradzą. Do drugiego zaś należą Ci którym powtarza się na co dzień ,że matematyka jest trudna. Skutki działania tego problemu można zminimalizować. Wystarczy do tego kilka prostych kroków.

 Zaczynamy od definicji. Większość osób nie widzi sensu w uczeniu się definicji matematycznych. Dlaczego? Przecież wystarczy ją przeczytać i zrozumieć, bez konieczności „wkuwania” na pamięć. Kolejnym krokiem jest dokładna analiza wyuczonych słów. W końcu pisane są w języku, którym posługujemy się na co dzień. Znając definicję pozostaje nam już tylko zastosowanie jej do rozwiązania danego problemu lub zadania. W końcu czytanie ze zrozumieniem jest umiejętnością, którą ćwiczy się na wszystkich przedmiotach. Postępując zgodnie ze słowami, które tkwią nam w myślach, nie ma mowy o niepowodzeniach szkolnych.

Ważnym staje się fakt, by dziecko nie miało zaległości i luk pomiędzy materiałem zrealizowanym, a bieżącym problemem na lekcji. W przypadku nieznajomości terminów matematycznych definicja staje się zlepkiem informacji napisanych w języku nie zrozumiałym na co dzień. W matematyce jest też ważne to by być systematycznym. Kluczem do sukcesu staje się ćwiczenie nabytych umiejętności na lekcji.

Poczujmy się sportowcami, którzy bez odpowiedniego treningu nie zdobędą medalu.

Nauczycielki matematyki:

                        Dorota Szostek

                        Milena Lammel

Bratislava